Op maandag 5 oktober 2015 komt er een uur voor middernacht een oproep binnen bij de politiemeldkamer. De 9 maanden oude Elise Smit ademt niet meer. Een paar uur later overlijdt het meisje in het ziekenhuis. Uit de autopsie blijkt dat Elise hard heen en weer is geschud en/of gestompt, en gewurgd. Het staat volgens experts onomstotelijk vast dat het letsel is toegebracht kort voor de 112-melding. Op dat moment zijn twee mensen in de woning bij Elise aanwezig: moeder en stiefvader. Het onderzoek richt zich vanaf dat moment uitsluitend op deze twee personen.
Elise Fenna Smit werd geboren op 23-01-2015 en had dit jaar 9 jaar oud moeten worden, maar ze is nog geen 9 maanden oud geworden. Elise woonde samen met haar halfzus grotendeels bij haar moeder en was elk weekend bij haar vader Dennis. Volgens Dennis was Elise een lief en vrolijk meisje en had hij graag de volledige voogdij gehad over zijn dochter, aangezien hij zich zorgen maakte over de gezondheid van Elise als zij niet bij hem was.
Er heeft een zeer uitvoerig politieonderzoek plaatsgevonden, inclusief de inzet van bijzondere opsporingsmiddelen. Er zijn zeer sterke aanwijzingen dat in ieder geval één van de beklaagden (moeder of stiefvader) verantwoordelijk is voor de dood van Elise, maar er kan niet worden vastgesteld wie van beiden.
Moeder en stiefvader hebben ook geen van beiden een verklaring afgelegd die als bewijs kan dienen tegen de ander. Hoe zeer de verklaringen van beklaagden ook rammelen, het is niet voor honderd procent uit te sluiten dat één van de twee écht niet weet wat er is gebeurd. Justitie stelt dat alles uit de kast is getrokken, maar uiteindelijk is hard bewijs een vereiste voor strafrechtelijke vervolging. Geen rechtstaat kan zich permitteren dat onschuldigen worden bestraft, ook als dit betekent dat een wel-schuldige aan een zeer ernstig misdrijf vrijuit gaat*.
Voor Elises vader Dennis en zijn advocaat is het onbegrijpelijk dat deze zaak niet voor de rechter is gekomen. Dennis wordt nog elke dag verscheurd door verdriet, frustratie en woede. Het feit dat er nooit iemand is veroordeeld voor de dood van zijn dochter is onverteerbaar: ‘Zolang er geen gerechtigheid is wil ik het helemaal geen plek geven’. Werken kan hij door PTSS niet meer en erover praten is verschrikkelijk moeilijk. Toch doet hij samen met zijn vader Ad deze oproep. Omdat de onderste steen boven moet komen en hij zeker weet dat er mensen zijn die meer weten. Hopelijk nemen zij contact op met de politie of met de Peter R. de Vries Foundation, zegt Dennis, ook als dit anoniem is.
