Willeke Dost (15) is sinds 15 januari 1992, al ruim dertig jaar, vermist. Op de ochtend van 15 januari was Willeke niet thuis en haar fiets stond niet meer in de schuur. De pleegouders van Willeke raakten niet direct in paniek, omdat ze dachten dat Willeke al vroeg naar school was
gegaan. Die middag kwam Willeke echter niet thuis van school en bleek dat zij nooit op school is geweest. Haar pleegouders hebben haar toen als vermist opgegeven. In eerste instantie is de vermissing door de politie beschouwd als een vrijwillige verdwijning en vanwege weinig tips is het onderzoek al snel afgeschaald.
Willeke heeft een zware jeugd gehad. Toen Willeke net één jaar oud was, zijn haar ouders om het leven gekomen tijdens een verkeersongeluk. Ze is opgegroeid bij familie, in verschillende opvangtehuizen en in pleeggezinnen. Willeke was een kwetsbaar en beschadigd meisje. Op tienjarige leeftijd kwam Willeke terecht bij het pleeggezin in Koekange. Daar leek zij wat op te bloeien, maar er waren ook problemen in het gezin.
Opsporing Verzocht en Peter R. de Vries besteden begin 2000 regelmatig aandacht aan deze verdwijning, maar de tips die daaruit voortkwamen leveren niets op. In 2010 leek er een doorbraak te zijn. De pleegmoeder en pleegbroer van Willeke werden gearresteerd en er werd een zoekactie gedaan naar Willeke in het weiland achter de boerderij van haar pleegouders. De zoekactie leverde echter niets op en de pleegmoeder en pleegbroer werden weer vrijgelaten. Amateurspeurders lieten het er echter niet bij zitten, zij startten zelf zoekacties. Zo werden er na de inzet van speurhonden en een grondradar verdachte sporen gevonden in het weiland achter de boerderij van de pleegouders van Willeke. Vanwege de vele media-aandacht heeft de politie in 2018 uiteindelijk besloten om toch nog een zoekactie te houden in dit weiland, helaas ook zonder resultaat.
Willeke haar familie, vriendinnen en de vele mensen die om haar geven willen niks liever dan weten wat er met haar is gebeurd. Ervan uitgaande dat zij niet meer in leven is, zou ze een mooi afscheid verdienen en een plekje in het graf bij haar ouders. Haar jeugdvriendin Annemarie Eleveld doet daarom een oproep: “Er moeten mensen zijn die meer weten en die dus al 32 jaar hun mond houden.”
